REGULA

I.

REGULA

Graece Κανὼν, apud Papin, Statium, thebaid. l. 6. v. 593. ubi de Cursus certamine:

Iam ruit atque aequum summisit regula limen,

Corripuêre leves spatium ————

rectus est vectis, qui demissus transversim eô locô, quô procursuri constiterant, faciebat, ut, ad eum firmatô aut compositô pede consistentes, aequô spatiô cursum ordirentur. Qua de re nemo clarius Papiniô locutus est hôc locô, quem illustrârunt, adscitis aliorum Scriptorum locis, Petrus Faber, Agnostic. l. 2. c. 7. Lipsius ad Senecam, Ep. 12. et 49. super utrumque vero Salmas. ad Solin. p. 922. Vide quoque infra, in voce Repagula: item ubi de Hermulis ἀφετηρίοις. Sed et de pertica, quae metandis agris castrisque, apud Romanos, olim publice serviebat, vox oceurrit, apud Salmas. ad Solin. p. 682. Vide quoque supra, vocibus Decempeda et Pertica. De canone seu regula, quae apposita plumbum dirigebat, ad rectas lineas praeducendas, quibus scriptura insisteret, egimus supra: voce Praeductal, item Plumbum. Porro, in re chartaria, Regula seu Κανὼν Graecis dictus est rutulus seu scapus chartae, h. e. charta in rutulum seu volumen complicata. Unde verbum ἀποριγλοῦν, apud Hesychium, mensuram exaequare: et ῥηγλιᾷν, spro eodem, apud Epiphanium de Ponder et Mensur. Nempe istiusmodi chartae volumen, baculi crassi rotundi similitudinem prae se ferebat. Dixêre autem κανόνα Graeci haculum rectum vel regulam; hineque et textoris instrumentum licio involutum et chartarum volumen. Hesychio κανονὶς dicitur, Ἐμπήκτης, ὁ τὰ δικαςτικὰ γραμματίδια παρὰ τοῦ θεςμοφόρου λαμβάνων ὑπηρέτης καὶ πήςςων ἐις τὴν κανονίδα, Ἐμπήκτης, inquit, vocabatur, qui Iudiciales libellos a Iudice accipiebat et in seapum seu volumen compingebat, etc. Idem Salmas. ad Vopisc. in Firmo, c. 3. Vide quoque infra, in voce Scapus. In Ecclesia Romana vox quandoque Leges denotat, Ordini cuique Religioso a sundatoribus praescriptas: nonnumquam pro Necrologio accipitur, et in Regula inscribi idem valet, ac in Necrologio: quod in omnibus fere Monasteriis, maxime Benedictini Ordinis, idem Codex et Martyrologium, et Regulam et Necrologium contineret, et ex iis quottidie in Capitulo aliquid Monachis praelegeretur; ex Martyrologio quidem, ut oratio Sancti diceretur, ex Regula vero, ut memoriae mandaretur, et ex Necrologio, ut pro defunctis hâc die tum Monachis, tum aliis, in societatem beneficiorum adscitis, oraretur. Capitulare Aquisgran. A. C. 817. c. 69. Ut ad Capitulum primitus Martyrologium legatur et dicatur versus, deinde Regula, aut Homilia quaelibet legatur. Et quidem, quod annotationem nominum in Regula attinet, refert Cardin. Bona. Rerum Liturgic. l. 2. c. 14. num. 2. in Monasteriis viguisse hunc morem, et in plerisque adhuc manere, ut mitterent sibi invicem fratrum, amicorum et benefactorum, defunctorum nomina, ut Diptychis inscriberentur: postquam vero Diptychorum usus desiit, in libro, quem Necrologium vocabant, ca descripta, et qubtidie post lectionem Martyrologii, ex ipso Codice, corum nomina lecta, qui ipsa die obierant, simulque pro ipsis Psalmum de profundis, cum oratione competenti, decantari solitum etc. apud Carol. du Fresne in Glossar. Vide quoque Macros Fratres in Hierolex. Cl. Suicerum, Thesaur. Eccl. voce Κανὼν, et plura de hac voce supra in vocibus Canon, Canonicus etc. De investituta vero cum Regula, suô locô

II.

REGULA

oppid. Vasatensis tractus, in Aquitania alias munitum, ad Garumnam fluv. alias Squtrs dictum. Briet. 9. leuc. supra Burdegalam, 4. a Vasate in Caeciam. la Reole. Hîc Monasterium sub Abbate Floriacensi.